زمینه و هدف: یائسگی بر سلامت روان و کیفیت زندگی زنان موثر است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر گروه درمانی حمایتی بر وضعیت سلامت روان زنان یائسه در مراکز بهداشتی درمانی شهری شهرکرد انجام شد.روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه تجربی با انجام آزمون مقدماتی و نهایی بود. 46 زن یائسه ساکن و تحت پوشش مراکز بهداشتی درمانی شهرکرد در سال 1384 که واجد شرایط شرکت در پژوهش بودند، در دو گروه مورد و شاهد قرار گرفتند. جلسات گروه درمانی در گروه مورد انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه 28 سوالی سلامت روان گلدبرگ و پرسشنامه مشخصات دموگرافیک در سه مرحله (آزمون اولیه، یک ماه و یک و نیم ماه بعد) جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با کمک نرم افزار SPSS و آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی تی و آزمون همبستگی انجام گردید.یافته ها: پس از انجام گروه درمانی در تمام ابعاد سلامت روان زنان گروه مورد بهبودی حاصل شد (P<0.05). در گروه شاهد تغییر معناداری طی مراحل مختلف در وضعیت سلامت روان افراد مشاهده نشد. بین گروه شاهد و مورد در مراحل درمانی (1 ماه و 1.5 ماه بعد) تفاوت معنی داری در ابعاد سلامت روان وجود داشت (P<0.05). بین متغیرهای دموگرافیک و سلامت روان رابطه ای مشاهده نشد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که گروه درمانی حمایتی روی سلامت روان زنان یائسه تاثیر دارد. لذا با توجه به یافته های پژوهش و در دسترس بودن منابع حمایتی و مشاوره ای در سیستم های بهداشتی درمانی، لزوم برگزاری جلسات گروهی مشابه در مراکز مختلف بهداشتی درمانی مطرح می گردد.

مقدمه: دیابت نوع 2 یکی از علل عمده مرگ ومیر بشمار میرود. اختلال افسردگی یکی از شایعترین مشکلات روانشناختی در این بیماران است که بروز آن میتواند پیش آگهی بیماری را تحت تاثیر قرار دهد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی روان درمانی پویشی – حمایتی بر کاهش افسردگی بیماران دیابتی نوع 2 انجام شد. روش کار: این مطالعه به روش شبه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل در سال 1395 انجام شد. در این پژوهش 20 نفر حضور داشتند که با تشخیص افسردگی از نوع متوسط تا شدید با روش نمونه گیری هدفمند و داوطلبانه انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه آزمایشی و گروه کنترل جای گزین شدند. گروه پویشی-حمایتی تحت 15 جلسه روان درمانی قرا گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده با تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان پویشی – حمایتی نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری داشته001 / 0 > P، یعنی در درمان افسردگی موثر واقع شده است نتیجه گیری: در بیماران دیابتی نوع 2 که مجبور به استفاده از دارو برای کنترل بیماری خود هستند، درمان پویشی – حمایتی می تواند روش مناسبی برای کاهش افسردگی باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر برنامه روان درمانی حمایتی بر بهبود کیفیت زندگی معتادین مرد سم زدایی شده ساکن در شهر اصفهان بود. از جامعه مورد بررسی مشتمل بر تمامی مردان 45-20 ساله معتاد سم زدایی شده مراجعه کننده به مرکز بهداشت دانشگاه علوم پزشکی اصفهان 24 نفر نمونه در دسترس، بطور تصادفی به دو گروه 12 نفری آزمایش و کنترل تقسیم شدند. افراد گروه آزمایش در مدت 10 جلسه 2 ساعته (هفته ای یک مرتبه) از برنامه روان درمانی حمایتی بهره مندگردیدند. گروه نمونه، پرسشنامه 31 سوالی کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی را تکمیل کردند. این پرسشنامه شش زیرمقیاس (سلامت جسمانی، روانشناختی، استقلال، روابط اجتماعی، محیط و باورهای فرد) دارد و اعتبار آن از طریق تست - تست مجدد (با فاصله زمانی یک ماه) 0.70 تا 0.80 و ضریب همسبتگی درونی آن با روش آلفای کرونباخ 0.63 تا 0.81 برآورد شده است. روش آماری به کار گرفته شده تحلیل کوواریانس یک طرفه در دو گروه آزمایش و کنترل (در مراحل پیش آزمون و پس آزمون) می باشد. یافته ها نشان می دهد برنامه روان درمانی حمایتی بر بهبود عوامل کلی کیفیت زندگی و سلامت معتادین مرد سم زدایی شده تاثیر دارد (P<0.01). این برنامه بر بهبود عوامل مختلف سلامت (جسمانی، روانشناختی، استقلال، محیط و باورهای فردی گروه نمونه تحقیق) نیزموثر است.

اهداف: دیابت نوع 2 یکی از علل عمده مرگ ومیر بشمار می رود. اختلال افسردگی یکی از شایع ترین مشکلات روان شناختی در این بیماران است که بروز آن می تواند پیش آگهی بیماری را تحت تاثیر قرار دهد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی روان درمانی پویشی– حمایتی و دارودرمانی بر افسردگی بیماران دیابتی نوع 2 انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه به روش شبه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل در سال 1395 انجام شد. در این پژوهش 30 نفر حضور داشتند که با تشخیص افسردگی از نوع متوسط تا شدید انتخاب و با جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل جایگزین شدند. گروه پویشی– حمایتی تحت 10 جلسه روان درمانی قرار گرفتند و گروه دارودرمانی تحت نظر روان پزشک داروهای موردنظر را دریافت کردند. اطلاعات جمع آوری شده با آزمون کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که هریک از درمان های پویشی– حمایتی و دارودرمانی نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری داشته است (0. 001>p)، یعنی در درمان افسردگی موثر واقع شده است ولی بین دو روش درمانی پویشی– حمایتی و دارودرمانی اختلافی مشاهده نشد. نتیجه گیری: در بیماران دیابتی نوع 2 که مجبور به استفاده از دارو برای کنترل بیماری خود هستند، درمان پویشی– حمایتی می تواند جایگزین مناسبی برای کاهش افسردگی به جای دارودرمانی باشد.

زمینه و هدف دوره نوجوانی دوره انتقال از کودکی به بزرگسالی است که نوجوانان در آن تغییرات زیادی را تجربه می کنند و واکنش آنها نسبت به این تغییرات متفاوت است یکی از رفتارهای ناسازگارانه در این خصوص پرخاشگری است که از دیرباز توجه مداخلات زیادی را به خود جلب کرده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر رواندرمانی حمایتی بر کاهش پرخاشگری بدنی نوجوانان پسر می باشد. مواد و روش ها: در این پژوهش از روش پژوهش مورد منفرد با طرح A-B استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل نوجوانان پسر 12-18 سال می باشدکه در طول 6 ماه آغازین سال 99 با علایم پرخاشگری مزمن به مرکز اورژانس اجتماعی مراجعه کرده بودند که از میان آن ها سه نوجوان با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. پس از سه جلسه خط پایه، جلسات مداخله آغاز و به مدت 8 جلسه 45 دقیقه ای هر هفته یک جلسه بسته درمانی رواندرمانی حمایتی اجرا شد. دوجلسه پیگیری با فاصله دو هفته و یک ماه از اجرای اقدامات درمانی نیز برگزار و نتیجه ارزیابی شد. . برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه پرخاشگری باس و پری، زیر مقیاس پرخاشگری بدنی استفاده شد(1). یافته ها: برای بررسی فرضیه پژوهش از شاخص تغییر پایا و درصد بهبودی استفاده شد که بر اساس درصد بهبودی کلی سه نمونه پس از درمان (77/42) و پیگیری (02/48) می توان گفت رواندرمانی حمایتی بر کاهش پرخاشگری بدنی نوجوانان موثر می باشد. نتیجه گیری: رواندرمانی حمایتی بر کاهش پرخاشگری نوجوانان پسر موثر می باشد. این درمان با افزایش اعتماد به نفس و آگاهی نسبت به نقاط قوت و ضعف در کنترل رفتارهای پرخاشگرانه موثر می باشد.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مدیریت درد و روان درمانی حمایتی بر کاهش درد ترک سوء مصرف کنندگان ترامادول انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح (پیش آزمون- پس آزمون) با گروه کنترل بود. از میان افراد سوء مصرف کنندگان ترامادول مراجعه کننده مرکز ترک اعتیاد شفا در سال 1393 به طور در دسترس انتخاب در سه گروه مساوی (دو گروه آزمایش و یک گروه شاهد) گمارده شدند. برای گروه اول درمان آموزش مدیریت درد و گروه آزمایش دوم روان درمانی حمایتی در 7 جلسه 90 دقیقه ای اجرا شد. از پرسشنامه درد مک گیل در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس Mancova استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین نمرات درد در بین دو گروه آزمایش تفاوت معنی دار مشاهده نشد اما بین دو گروه با گروه کنترل در متغیرهای بالا تفاوت معنی داری وجود داشت. نتایج از تاثیر دو روش درمانی (مدیریت درد و روان درمانی حمایتی) بر کاهش درد حمایت می کند و توجه به این دو روش برای کنترل درد ترک اعتیاد از اهمیت خاصی برخوردار است.نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق پیشنهاد می گردد در مراکز ترک اعتیاد و جهت کاهش درد معتادان در حال ترک از روش های درمانی مدیریت درد و روان درمانی حمایتی استفاده گردد.

مقدمه و اهداف یکی از عوامل دخیل در کیفیت زندگی مبتلایان به دیابت، کنترل قندخون است. گروه های حمایت کننده و حمایت اجتماعی می تواند در کنترل گلیسمیک نقش داشته باشد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی حمایتی بر کنترل گلیسمیک مبتلایان به دیابت بود.مواد و روش ها بدین منظور از 60 بیمار مبتلا به دیابت (20 نفر گروهی که دیابت تازه در آن ها تشخیص داده شده بود، 20 نفر گروهی که از ابتلا به دیابت آن ها بیش از 5 سال می گذشت و در کنترل قند خون خود موفق بودند و 20 نفر گروهی که از ابتلای آن ها بیش از 5 سال می گذشت و در کنترل قند خون خود موفق نبودند) که عضو حمایت از بیماران دیابتی شهرستان شهریار بودند دعوت شد تا در پژوهش حاضر شرکت کنند. گروه درمانی حمایتی در 8 جلسه هفتگی ارائه شد. قبل و بعد از برنامه درمانی، سطوح همگلوبین گلیکوزیله، به عنوان شاخصی برای اندازه گیری کنترل گلیسمیک، اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد.یافته ها داده ها تفاوت معنادار بین نتایج پیش آزمون و پس آزمون را نشان داد که حاکی از اثربخشی گروه درمانی حمایتی بر میزان قند خون بیماران مبتلا به دیابت بود. منتها یافته های بعدی نشان داد که تعداد سال های ابتلا به دیابت و موفقیت بیمار در کنترل تاثیری بر نتیجه گروه درمانی حمایتی نداشته است.نتیجه گیری بر طبق یافته های به دست آمده می توان اذعان داشت گروه درمانی حمایتی بر کنترل گلیسمیک مبتلایان به دیابت موثر است و از این رو می تواند در زمره درمان های روانشناختی این اختلال قرار گیرد.

هرچند تنهایی خود یک بیماری مستقل تلقی نمیشود، اما منشأ بسیاری از امراض جسمی و روانی است. ما در این مقاله انواع تنهایی را معرفی نموده و به بررسی آثار جسمی و روحی آن خواهیم پرداخت. در بخش دوم، نظریۀ ملاصدرا درباب رابطۀ انسان و خدا را بیان میکنیم. بر اساس مبانی حکمت متعالیه، انسان عین ربط و فقر به خداوند است و هیچگونه انفصال و جدایی برای او متصور نیست. در چنین فضایی، اساساً مسئلۀ تنهایی منحل خواهد شد. بعبارت دیگر، احساس تنهایی بواسطۀ جهل به ساختار هستی است، پس با رفع این غفلت، میتوان احساس تنهایی و تبعات منفی آن را برطرف نمود. چنین رویکردی با روان‌درمانی شناختی قرابت دارد. بر اساس این نوع از روان‌درمانی، احساسات و عواطف ما، صرفاً حاصل مواجهۀ مستقیم ما با جهان بیرون از ذهن نیست، بلکه تفسیر و نگرش ما در شکلگیری احساسات و عواطفمان مهم است. روشن است که با تغییر تفسیرها و نگرشهای فردی، میتوان احساسات و افکار را تغییر داد. تغییر در جهانبینی انسان منجر به تغییر تحلیل او از شرایط زندگی و جایگاه وی در هستی میشود. انسانی که جهانبینی خود را بر اساس حکمت متعالیه تنظیم میکند، احساس جدایی از جهان هستی ندارد، بنابرین مسئلۀ‌ تنهایی برای او مطرح نیست.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.